قصه نی نی کوچولوی ما...

پنج هفته و سه روز.... اين حرف آقاي دكتر بود كه داشت سن نخودي دل مامان رو ميگفت.... خداي من!!!! باورم نمي شد... يعني واقعيت داشت ...تا اون روزي كه من و بابايي و پدربزرگ (به قول بقيه نوه‌ها بابايي بهشهري) بريم براي سونوگرافي، يه حس عجيبي تو دلم بود كه ميگفت شايد همه اينها خواب و خياله... اما انگاري واقعيت داشت.... حس عجيبي داشتم...هم خيلي خوشحال بودم هم احساس مسئوليت زيادي ميكردم... آخه ديگه تنها نبودم... خدا من رو لايق يه فرشته كوچولو دونسته بود و حالا من بايد از اين هديه ارزشمند مراقبت ميكردم... هزار تا سوال توي سرم چرخ ميزد... يعني مي‌تونم؟؟؟؟ تنها چيزي كه تو دلم تكرار مي‌كردم اين بود: "خدايا كمكم كن"

يه روز گرم تابستوني بود كه فهميديم يه فرشته كوچولو يواشكي اومده مهمون خونه ما شده... مهموني كه هرچند سرزده اومد اما خونمون رو پر از شادي كرد و با قدم‌هاي كوچيكش يه دنيا زندگي برامون هديه آورد...